فکرم مشغول به حراج مجسمه سرباز هخامنش بود که از چند هفته پیش در سایت های ایرانی اینترنت مواجه با چرت و پرت دیگری شدم.."روز جهانی کورش بزرگ" آنچه که مسلم است چنین روزی وجود ندارد . ( کاش داشت.)
روز های جهانی را کمیته ای در سازمان ملل تعیین مینماید و این کمیته چنین تعیینی ننموده است. ( کاش مینمود)
آنانی که از چند سال پیش چنین روز من در آوردی را باب کرده اند دیگر نمیگویند روز جهانی کورش...و..واژه جهانی را حذف کرده اند. ولی متاسفانه برخی دیگر دست بردار نیستند و گریبان کورش هخامنشی را سخت چسبیده اند و نجات خود را از بی هویتی در جهانی بودن کورش میدانند.
اینان با آن گروه دیگر که در انتظار ظهورند فرقی ندارند. هر دو در رویا بسر میبرند و فقط گواهشان فرق میکند . میدانم که افتخار به گذشته دور موجب دلگرمیست ولی آیا برای آینده برنامه ای وجود دارد؟ یا فقط به شعار بر گزار میشود. ملت ما هنوز در رویا بسر میبرد و باور ندارد که دوران زنده باد این و مرگ بر اون بسر آمده است.
از چند ماه پیش به این طرف داستان بحراج گذاشتن مجسمه سرباز هخامنشی را در سایت های ایرانی میخوانیم. تا جائیکه گروهی خواستار تهیه طومار برای جلوگیری از حراج شده بودند. دولت ایران نیز برای آروم کردن مردم...اعتراض کرد...بکجا...نمیدانم...فقط میدانم که همین دولت اتمی تصمیم بزیر آب بردن آرامگاه کورش را دارد پس همان بهتر که سرباز هخامنشی در جای امن دیگری باشد.
شاید با ارزش ترین اثر هنری دنیا که بهایش چندین صد بار بیش از سرباز هخامنشی ست ، تابلوی مونا لیزا اثر لئوناردو داوینچی باشد که در موزه لوور پاریس نگهداری میشود.هرگز شنیده نشده که مردم ایتالیا عربده بکشند و خواهان بازگشت این تابلو به وطنشان باشند.تا نظر دوستان چه باشد.
__________________
__________________
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر